2020 had mijn beste hardloopjaar ooit moeten worden! Het jaar waarin ik mijn eerste marathon zou lopen en een opleiding tot hardlooptherapeut ging volgen. Veel is anders gelopen dan gepland. Nu het eind van het jaar nadert, blik ik terug. Zeker dit jaar is het belangrijk om alles wat er wél en niet is gebeurd een plek te geven. Wat waren mijn hoogte- en dieptepunten en levenskunstlessen uit 2020?
Levenskunstles 1: Met motiverende doelen ben je tot veel meer in staat dan je denkt!
Dit jaar ontwikkelde ik een betere trainingsdiscipline en daardoor voelde ik me – aan het begin van 2020 – fitter dan ooit. Het geheim? Hardloopdoelen die me enorm motiveerden! Met als belangrijkste doel: de marathon van Rotterdam, die op 5 april zou plaatsvinden.
Hoe zag mijn trainingsschema eruit? Vanaf december 2019 was ik serieus begonnen met trainen voor de mythische afstand. Samen met mijn hardloopmaatje Deborah volgde ik een trainingsprogramma van Runner’s World, dat in 13 weken opbouwt naar de 42,2km. Doordeweeks gingen we zo’n drie keer week voor dag en dauw op pad om onze trainingen te doen. ’s Morgens deden we vooral de kortere en snellere trainingen. Ook op zaterdagen was uitslapen er niet bij. Via Onefit deed ik mee aan een 10-weeks trainingsprogramma bij Yoga4Running, ter voorbereiding op de CPC loop (halve marathon) in Den Haag in maart. Daar deden we intervaltraining. Zondagen stonden in het teken van langere duurlopen van zo’n 25-35km. Samen met mijn vriend Davy liepen we dan door het duingebied Meijendel, richting Wassenaar en Katwijk.
Af en toe deed ik mee met een wedstrijdje, waaronder drie races die ik voor het eerst deed:
- De Puinduin run, een race over kunstmatige heuvels, die ook wel de Haagse Alpen worden genoemd. Een parcours van 9,7 km dat je in 3 rondjes loopt. Maar liefst 76 trappen op en 73 trappen naar beneden volgens mijn sporthorloge! Goede kuitentraining!
- De Asselronde, een tocht van 25 km bij Apeldoorn, door een bosrijke omgeving en over de heide. Doordat ik helaas geen loopmaatje had, was het een mooie gelegenheid om me helemaal op mijn eigen tempo te concentreren en goed te luisteren naar mijn lichaam.
- De Strong Viking, een trailrun en mudrace van 19 km door prachtige natuur bij Wijchen. Het was een bijzonder moment van quality time voor Davy en mij, in een periode dat hij voor zijn werk veel in Brussel was. Zo fijn om onze passie voor hardlopen met elkaar kunnen delen!
Het eerste kwartaal van 2020 stond ons leven grotendeels in het teken van hardlopen. Het volhouden van zo’n intensief trainingsritme vraagt om motivatie, een strakke organisatie in het huishouden en discipline!
We gingen op tijd slapen en stonden vroeg op: mijn streven was om voor 22u in bed te liggen en om 5u30 op te staan. We probeerden ook erg op ons eten te letten en zoveel mogelijk veganistisch te eten, een dieet waar Davy en ik ons super goed bij voelden. Dat vereiste wel tijdig de boodschappen te doen, zodat er altijd voldoende gezond eten in huis was. Ook was ik steeds bezig te zorgen dat onze hardloopkleding op tijd gewassen en weer droog was. Sociale activiteiten planden we om hardlooptrainingen heen.
Doordat ik ontzettend gemotiveerd was om de marathon te gaan lopen en genoot van de positieve impact van het hardlopen op mijn lichaam en geest, was die gedisciplineerde en gezonde leefstijl eigenlijk relatief gemakkelijk op te brengen.
Uiteraard was het soms best een uitdaging om op donkere en koude winterochtenden mijn warme bed uit te komen! Maar als je eenmaal buiten aan het lopen bent, is dat vaak snel vergeten. Het zien opkomen van de zon boven een verlaten strand of in de duinen was ook een mooie beloning. En als ik na zo’n vroege training naar mijn werk ging, liep ik op kantoor rond met het heerlijke gevoel dat ik de dag al goed was begonnen.
Het hielp mij ook om met iemand samen te trainen en naar een gezamenlijk doel toe te werken. Het wekelijkse ritje naar de trainingen in Voorburg op zaterdagochtend was bijvoorbeeld een gezellig bijpraatmoment voor mijn vriendinnen Deborah, Mariska en mij. Het was ook leuk om samen het hardloophuiswerk te doen: een rondje door onze buurt – het Regentessekwartier in Den Haag – of door de duinen en over het strand richting Kijkduin en Monster.
Om het vol te houden was ook rust en ontspanning van belang. Na lange duurlopen boekten Davy en ik soms een lekkere sportmassage, om daarna de rest van zondag op de bank en voor de openhaard weer bij te komen.
De discipline en het harde trainen loonde: tijdens de CPC-loop in maart liep ik een nieuw PR op de halve marathon! Ik was in mijn nopjes met mijn tijd van 1 uur en 47 minuten. Het deed me beseffen dat je vaak tot veel meer in staat bent dan je zelf denkt. Het was voor mij overtuigend bewijs dat je zoveel vooruitgang kunt boeken door gedisciplineerd te trainen en gezond te leven.
Levenskunstles 2: Blijf oog hebben en dankbaar voor alles wat er allemaal wel is en kan
Naarmate de CPC dichterbij kwam, bereikte ook het coronavirus ons land. Ik herinner me de gesprekken tijdens het hardlopen nog goed: moesten wij ons hier zorgen over maken? Er was nog zo weinig bekend over corona dat de consequenties moeilijk in te schatten waren. Naarmate het virus zijn opmars maakte, werd het steeds spannender of de CPC door kon gaan. Dat was gelukkig zo, op het nippertje… Maar het werd het laatste hardloopevenement waar ik aan mee zou doen dit jaar.
Vrij snel na de CPC kwam het slechte nieuws: vanwege corona werd de Rotterdam marathon afgelast. Dat was een behoorlijke domper. Na maanden intensief trainen, viel ik echt even in een zwart gat. Bovendien werd ook de opleiding die ik in april zou starten om gecertificeerd hardlooptherapeut te worden uitgesteld. Ineens alle dagen thuis werken was ook wennen. Tijdens die eerste weken van de corona-crisis kwamen de muren op me af. Ook maakte ik me zorgen over hoe corona onze samenleving zou raken. Mijn hardlooproutine belandde in een dip. Ik schreef er dit blog over.
Eén van de belangrijkste dingen die ik van deze periode heb geleerd is om vooral oog te blijven houden voor de dingen die nog wel kunnen. Alhoewel de corona maatregelen veel beperkingen en veranderingen met zich mee brachten, waren er ook veel positieve dingen. Ik probeerde mijn aandacht te richten op de dingen waar ik dankbaar voor was. Zoals mijn gezondheid, meer rust en meer flexibiliteit om je dag in te delen, en het feit dat samen hardlopen – in tegenstelling tot veel andere sporten – altijd mogelijk bleef.
En ander lichtpuntje was dat Davy en ik veel meer tijd samen bij mij thuis doorbrachten. Voor de corona-crises pendelden we veel heen en weer tussen Den Haag, Amsterdam en Brussel. Dat samenzijn beviel zo goed, dat we in mei officieel gingen samenwonen. Davy’s verhuizing was een logistieke uitdaging, die hij met een bijzondere hardloop challenge combineerde: in elk van de drie steden waar hij met de verhuisbus moest zijn, liep hij na het in- en uitladen 10km. Ik verwelkomde met een zelfgemaakte kaart met een medaille voor zijn tripple city run. Deze dag staat voor mij symbool dat de corona tijd ons uitnodigde om creatief te zijn, om met speelsheid op eenvoudige wijze plezier in ons leven te creëren, en om kleine gebaren van verbondenheid meer te waarderen.
Snel volgde er nog een heugelijke gebeurtenis. Toen ik op een ochtend een notificatie van mijn Garmin horloge kreeg dat het tijd was de gegevens over mijn menstruatiecyclus bij te werken, realiseerde ik me ineens dat ik al bijna een week over tijd was. Davy en ik spraken al langere tijd over onze wens om samen een gezin te stichten en toen de marathon werd afgelast, besloten we dat ik met de pil zou stoppen. “Waarom doe je geen zwangerschapstest?”, opperde Davy die ochtend. Ik had er een hard hoofd in en durfde er niet van uit te gaan dat het zo snel gelukt zou zijn in verwachting te raken, omdat ik dacht dat mijn lichaam wel even nodig zou hebben om de pil te ontwennen. Terwijl Davy zijn 18km duurloop liep, deed ik een test. Ik kon hem bij thuiskomst verrassen met een positieve uitslag! Te midden van de corona-crisis mochten wij ons verheugen op nieuw leven. Dat vervulde ons met een diep gevoel van dankbaarheid.
Levenskunstles 3: Accepteer dat niet alles maakbaar en controleerbaar is
Mijn zwangerschap leerde me nog een belangrijke levenkunstles. Namelijk dat we soms moeten accepteren dat niet alles maakbaar en controleerbaar is. En dat geluk en ellende elkaar vaak afwisselen of naast elkaar bestaan.
Hoe blij we waren om ouders te worden, stond in schril contrast met hoe miserabel ik me fysiek en mentaal voelde. Gedurende het hele eerste trimester was ik enorm misselijk en moe. Mijn eetlust was laag. Doordat mijn reukzin veranderde, stonden veel dingen die ik normaal met plezier at me ineens tegen, met uitzondering van fruit. Van het gezonde en veganistische voedingspatroon dat ik had tijdens de marathontraining bleef niet veel over: de geur van vlees- en zuivelvervangers stond me ineens heel erg tegen. Ik voelde me zo beroerd dat ik me tijdelijk ook gedeeltelijk moest ziekmelden op het werk. Ik lag veel in bed en op de bank en kon bijna niet hardlopen. In juni liep ik 32,9 km, in juli 7,4 km en in augustus 0 km!
Juist in de periode dat ik heel erg misselijk was en bijna niet meer hardliep, ging de eerder uitgestelde opleiding tot hardlooptherapeut van start. Ik baalde eerst van de uiterst ongelukkige timing. Zo had ik het me niet voorgesteld. Met veel moeite sleepte ik me naar de opleidingsdagen in Zaltbommel. Gelukkig boden de lessen een prettige afleiding van het fysieke en mentale ongemak. Het lukte me om de examenopdrachten tot een goed einde te brengen en het gekoesterde diploma te behalen.
Alhoewel ik me in eerste instantie tegen mijn zwangerschapsziekte verzette, realiseerde ik me al snel dat het beter was om dat verzet op te geven en met flow van de verandering mee te bewegen. Pas als we het willen vasthouden aan de dingen zoals ze waren durven op te geven, kunnen bestaande patronen transformeren in iets nieuws.
In het tweede trimester ging de misselijkheid gelukkig langzamerhand over. In augustus gingen Davy en ik twee weken op vakantie naar Frankrijk, waar ik weer wat conditie opbouwde door in de bergen te wandelen. In september pakte ik de draad van het hardlopen weer op en kon ik starten met het geven van runningtherapie. Daarbij zet je de langzame duurloop in om cliënten te helpen klachten als stress, depressie en burn-out te voorkomen of te verminderen.
Naast hardlopen deed ik aan krachttraining bij Feel Good Moms en zwangerschapsyoga. Naarmate de tijd vorderde, moest ik wel het tempo en de afstanden van mijn eigen looptrainingen aanpassen. Daar waar ik begin 2020 onder een “lange tocht” zo’n 25-35 km verstond, was dat eind 2020 eerder 10km…
Alhoewel ik het best moeilijk vond om die verandering te accepteren, probeerde ik ook te kijken naar de kansen die mijn zwangerschap voor het hardlopen met zich meebracht. Zo ontstond het idee om Slow Mo(m) hardlooptrainingen aan te gaan bieden. Speciaal bedoeld voor vrouwen die langzaam willen rennen, bijvoorbeeld omdat ze lange tijd niet gesport hebben, zwanger zijn of weer fit willen worden na hun bevalling. Ik begon veel te lezen over zwangerschap en sport en besloot me te verdiepen in prenatal en postnatal running training. In 2021 ga ik hier verder mee aan de slag en dit in mijn aanbod opnemen, nadat ik ben hersteld van mijn bevalling. Hoe mooi dat het omarmen van de transformatie van mijn eigen lichaam en leven, ook weer voor professionele groei en vernieuwing zorgde!
De laatste dagen van 2020, de laatste loodjes…
In deze laatste week van 2020 gaf ik mijn voorlopig laatste runningtherapie sessies en hardlooptrainingen. Per januari ga ik me volledig richten op de voorbereiding van de komst van onze kleine, die rond 6 februari wordt verwacht.
Op de valreep kwam eind dit jaar nog het goede nieuws dat zowel de Rotterdam marathon als de CPC loop zijn verplaatst naar het najaar van 2021. Dat biedt voor mij een mooi doel om naar toe te werken in mijn eigen postpartum recovery.
Ik hoop je in het nieuwe jaar (weer) te mogen ontmoeten voor runningtherapie, een Slow Mo(m) training, of je te zien aan de startstreep en finishlijn van een echt hardloopevenement!
Ik wens je een prachtig 2021 met veel gezondheid veel hardloopplezier!
Links:
- Runningtherapie
- Slow Mo(ms) Morning Runs
- Prenatal & post-partum hardlooptraining
- Runner’s World: 13 weken trainingsschema marathon
- Onefit
- Yoga4Running
- Puinduinrun
- Asselronde
- Strong Viking
- Sonnevelt: runningtherapie opleiding
- Feel Good Moms: prenatal & postnatal fitness
Hoe was jouw hardloopjaar 2020? Wat waren jouw hoogte- en dieptepunten en wat leerden ze je? Ik vind het leuk om van je te horen! Laat hieronder je reactie achter.
Run with Marjolein 
He Marjolein, wat een mooi geschreven blogpost weer en een heerlijke samenvatting om te weten hoe het met je gaat! Lijkt me echt heerlijk om zo aan het einde van het jaar terug te kijken en alles op ‘papier’ te zetten. Het inspireert, dus ik ga dat ook doen! En wellicht ga ik zelfs weer proberen om hardlopen op te pakken. Ben in ieder geval begonnen met fysiotherapie om mijn knieën weer sterker te maken. Zet hem op de komende maanden met al het spannends! Veel liefs
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel lieve Koen! Wat leuk om te horen dat het je inspireert om ook een jaaroverzicht voor jezelf op papier te zetten en misschien zelfs te gaan hardlopen in het nieuwe jaar. Als je tips nodig hebt, weet me te vinden. En ik verheug me er op met jou een rondje te gaan rennen!
LikeLike
Die anoniem ben ik: Koen! 🙂 Weet niet hoe ik het openbaar kan maken… Niet zo handig met computers als jij 😉
LikeGeliked door 1 persoon