Obstakels en omdenken: op weg naar de (halve…?) marathon van Amsterdam

“Waarom gaan we niet dít jaar al een marathon lopen?” vroeg ik enthousiast aan mijn hardloopmaatje en vriendin Deborah. 

Eigenlijk hadden we afgesproken om in 2020 onze eerste marathon te gaan lopen. Een mooi rond jaar voor zo’n belangrijke prestatie. En wie weet zou het wel de enige marathon ooit blijken. Dan kan je het maar beter in een jaar doen dat gemakkelijk te onthouden is. Maar we waren zo goed aan het trainen voor de CPC 2019, dat het ineens best realistisch leek om dit jaar al een marathon te lopen. 

“Waarom zouden we dit doel uitstellen?” probeerde ik Deborah te overtuigen. Het was voor mij bijna een retorische vraag. Ik was net hersteld van een werkgerelateerde overspannenheid. Nu ik mijn levensenergie eindelijk weer een beetje had hervonden, dacht ik veel na over mijn doelen en over wat ik graag uit mijn leven wilde halen.  

“De toekomst begint nu”, was mijn nieuwe mantra.

Dus waarom niet gewoon meteen werken aan de dingen die je in je leven wilt bereiken? Het lopen van een marathon stond al een tijdje op mijn bucketlist. Na het lopen van de zoveelste halve marathon, leek het een logische stap mijn grenzen weer eens te verleggen. 

Opgetogen en lachend van de zenuwen – “gaan we dit écht doen?” – schreven we ons in voor de marathon van Amsterdam van 20 oktober 2019. “Dan ga ik ook een medaille laten graveren hoor!” zei Deborah. Ja, zo’n prestatie wil je wel vereeuwigen. 

Enthousiast gingen we op zoek naar een trainingschema. We vonden er één online en maakte een planning voor de komende 16 weken. Na onze vakantiereis naar Nepal zouden we beginnen. 

Maar zoals zo vaak in het leven, liep het toch allemaal even anders. 

Een week nadat ik op de laatste avond van de vakantie in Nepal een ernstige voedselvergiftiging had opgelopen – die me overigens de ergste terugvlucht van mijn leven bezorgde – liepen we de halve marathon van Leiden. Na afloop strompelde ik terug naar het station. Het zal wel komen doordat ik nog moe ben van de reis en nog herstellende ben, dacht ik. Een paar dagen later bespeurde ik op mijn scheen een dikke bult. Toch maar even mee naar de huisarts. 

Tijdens het raften in Nepal, was ik mijn scheen tegen een ijzeren oog op de rubberboot gekomen. Volgens de huisarts had het hardlopen eraan bijgedragen dat er nu een botvliesontsteking was ontstaan op de plek van impact.

“Doet dit zeer?” vroeg ze, terwijl ze op de bult drukte. Ik schreeuwde het nog net niet uit van de pijn.

“Het kan heel lang duren voordat dit geneest”, zei de dokter. “Voorlopig even niet hardlopen.” Ja, maar… hoe moet dat dan…, ging het door mijn hoofd. 

Met tegenzin liet ik een aantal races aan me voorbij gaan en nam ik een paar weken rust. Ik ging naar de fysio, die een mooie roze sticker op mijn scheenbeen plakte. Blijkbaar om mijn huid iets op te tillen en zo de afvoer van vocht te stimuleren. Ik vond het er wel grappig uitzien.

Na een tijdje mocht ik weer gaan opbouwen met hardlopen. Nog wat later had ik bijna geen pijn meer tijdens het rennen. Maar inmiddels was het alweer begin juli. Een beetje laat om nog te gaan trainen voor de marathon, maar ook niet onmogelijk. 

“Volgens mij moeten we even een knoop doorhakken”, zei Deborah, “en beslissen of we er nog voor willen gaan of niet.”

We keken naar de kalender en telde de weken. Het was wel heel krap. Zeker als we allebei ook nog op vakantie zouden gaan in de zomer. Wat vond ik het moeilijk te accepteren dat het plan om in oktober onze eerste marathon te lopen ineens niet meer zo realistisch leek! Ik stelde de beslissing uit en uit. 

En toen was er een hittegolf waardoor we geen zin meer hadden om hard te lopen, drukte op werk, een relatiecrisis en -breuk, gevolgd door een onvoorziene twee weken waarin ik er even tussenuit ging in Frankrijk om alles een plekje te geven. Toen was het wel duidelijk dat het niet meer ging gebeuren. 

Tja, en wat doe je bij tegenslag? Je maakt er het beste van.

The next best thing was om onze ticket om te zetten naar de halve marathon. Eerst nog even geprobeerd de tickets voor de hele marathon te verpatsen natuurlijk, maar we konden geen gegadigden vinden voor een last-minute marathon. 

En gister liepen we hem dan: de halve marathon van Amsterdam!

Voor mij een nieuw parcours. Twee uur de tijd om te reflecteren op de vraag hoe ik omga met telleurstellingen en plannen die anders lopen. Natuurlijk weet ik het antwoord natuurlijk wel: flexibiliteit en veerkracht zijn twee cruciale eigenschappen om te kunnen omgaan met tegenslagen in je trainingsplannen, maar ook in het leven in het algemeen. 

Elke keer dat dingen anders lopen is het weer de kunst om de een positieve draai te geven aan de nieuwe omstandigheden. De afgelopen maanden heb ik mijzelf elke dag getraind positief te denken, te omdenken. Wat een levenslust krijg je daarvan! 

Tijdens de race gister probeerde ik ook de kracht van mijn gedachten te benutten.

Eerlijk gezegd had ik na 5km al even een inzinking en dacht ik: jeetje, het is echt nog ver… en hoe ga ik in hemelsnaam ooit een hele marathon lopen?

Door me te focussen op positieve gedachten raakte ik uiteindelijk in een euforische stemming! Het lukte me om met veel plezier en vanuit ontspanning te lopen en te genieten van de uitdaging. Ik schudde de druk om een goede tijd te lopen van me af. Grappig genoeg liep ik daarna sneller.

Ik nam een paar minuten de tijd om mijn beste vriend Koen en zijn babyzoontje Benjamin, die in het Vondelpark langs het parcours stonden om mij te aan te moedigen, een knuffel te geven. Wat een boost kreeg ik deze supporters! Met een grote glimlach en genietend van de prachtige herfstkleuren liep ik het park uit. 

Iets dat ik ook heb geleerd de afgelopen maanden, is om successen te vieren, klein en groot.

Alhoewel ik geen nieuw PR had gelopen, liep ik trots en gelukkig de finish over in het Olympisch stadion.

Dankbaar voor mijn gezonde lijf en voor mijn benen, die me toch maar 21,1 km in 2 uur naar de finish brachten. Dankbaar om de passie voor hardlopen te kunnen delen samen met een dierbare vriendin. Dankbaar voor alle mensen die ons kwamen aanmoedigen en aardige succeswensen van attente vrienden collega’s. 

Vanuit dat geluksgevoel kan ik vandaag weer nieuwe plannen maken. Dromen over die mythische afstand van de hele marathon. Die soms binnen bereik lijkt te liggen, en soms niet. Ik ben van plan het volgend jaar opnieuw te gaan proberen. Misschien lukt het, misschien niet. Gelukkig is het leven lekker onvoorspelbaar! 

Like mijn Facebook pagina en volg me op instagram @runwithmarjolein